Dinsdag 27 maart.
Half zeven in de morgen, de wekker maakt een irriterend geluid. Beiden zijn we opgestaan met een houten hoofd. Niet of te weinig geslapen! Was het nu van de zware gedachten, iets waartoe we allebei geneigd zijn, of was het de duurwandeling van 50km die onze coach deze week ingepland had?
7u15, vertrek met volle goesting ( maken we de ander toch wijs ). De vogeltjes fluiten ons toe, wat ze trouwens ook doen bij het binnenwandelen van onze straat vanavond, alsof ze willen zeggen: “well done”!!
Na 2km deed de ijzige kou mijn lichaam rillen, te licht gekleed = les 1! Mist en donkergrijs bovendek maakt ons zicht saai en kleurloos. De eerste 7km bleven we gespaard van nattigheid, maar toen kwam de drup, al snel gevolgd door regen. Na enkele uren waren we nat tot op de huid = les 2 dringend aangepaste kledij aanschaffen! Stap voor stap, traag, te traag achteraf gezien, bereikten we onze stopplaats voor een snelle lunch. Halfweg. Onder onze stoelen ontspringen kleine beekjes, water druipend van onze jassen. Plat haar, natte truien… het was niet het moment om opzichtig te doen in de bistro. Na een bord koolhydraten, starten we volle moed ons tweede deel. De regen is gestopt, maar het blijft grijs en waterkoud. We spreken elkaar moed in. Het is nodig want er is best wel wat karakter voor nodig om met natte kleren te wandelen. Van opgeven is geen sprake, wat zou onze coach wel niet zeggen… Op grondgebied Koksijde proberen we supporters te ronselen door vriendelijk te knikken naar de bewoners. Helaas het Koksijdse maandblad Tij-dingen, waar we met ons artikel instaan, werd nog niet in de brievenbussen gedropt. Niemand die ons herkent! Wat niet is kan nog komen. Tijd heeft geen betekenis vandaag, het zijn de kilometers die tellen. We dienen enkele lussen in te plannen alvorens ons Fitbit apparaat de lang verwachte cijfers 50 rapporteert. Les 3 = stippel een route uit!
52,5km en 75.500 stappen later, ploffen we neer op onze barkrukken thuis. We drinken een Herbalife recovery shake en genieten na van alweer een topdag. We hebben veel gelachen, genoten van de stille momenten en Nathalie heeft afgezien. Haar rechterkant zorgde voor pijnscheuten, en blaren aan de voeten deden haar stappen als een punt-komma, punt-komma…
We zijn al een héél eind verder gekomen in die 8 maanden training, maar na zo’n wandeling voelen we hetzelfde als die beginners van toen! 100km, 1 keer maar daarna nooit meer! 75.500 warme groetjes, Nathalie en Carine.
Tot gauw.